Schilderen, schilderen, schilderen (29/3 - 5/4)
Door: B&M
Blijf op de hoogte en volg Beatrijs en Marièlle
05 April 2014 | Nepal, Pokhara
Afgelopen weekend met 6 vrijwilligers naar Pachabaya gegaan. Dit is een klein bergdorpje tussen 2 mooie meren gelegen, 1.5 uur met een bus vanaf Pokhara. Hier hebben we andere vrijwilligers ontmoet en hun projecten bezocht (overheidsscholen). We zijn met een bootje het meer opgegaan en heerlijk het water ingedoken.
Maandag weer naar school gegaan. Op weg ernaar toe, slaan we vanaf de highway een onverharde zandweg in en komen zo in de sloppenwijk terecht. Hier zien je allerlei krotten en schuurtjesachtige huizen met golfplatendaken. Dit zijn "mobiele daken" welke met behulp van keien op hun plek worden gehouden. Bij verhuizing wordt het dak meegenomen. De "huizen" bestaan uit 1 vertrek waarin men eet, slaapt, kookt, woont.... De mensen leven vooral voor hun huis. Ook zijn er wat fruitstalletjes, een enkel momo-huisje en wat winkeltjes. Het is iedere keer weer verrassend wat er in een dergelijk klein winkeltje zoal te koop is. Wanneer wij door deze wijk heen lopen (fietsen is vrijwel onmogelijk), horen we overall "hello auntie"; dit is namelijk de manier waarop we aangesproken worden op school. Aangekomen bij school, ligt daartegenover het weeshuis: een garageachtig gebouwtje met verveloze metalen deuren. Achter deze deur vind je een lange donkere gang met een paar kleine donkere slaapkamers met stapelbedden; jongens- en meisjes gescheiden en ze mogen volgens de regels ook niet bij elkaar op de kamer komen. In de woonkamer (wat een buitenruimte is met een golfplaat erboven) ruik je de stank van urine van het toilet dat zich daar ook bevindt. Verder staat er een grote watertank, kippen lopen rond en achter in de "tuin" denk je een vuilnisbeltje te zien, maar dit blijkt een bruikbare voorraad te zijn waaruit ze regelmatig spullen halen. Zelfs na 7 weken is het voor ons nog steeds schrijnend om deze leefomgeving te zien. Maar de kinderen lijden er niet onder en... hoe tegenstrijdig, er is ook een electrische gitaar en een muziekinstallatie en daar wordt, zodra het mogelijk is. gebruik van gemaakt. Licht is er via solar en stromend water is er niet.
Tijdens schooldagen zijn er 2 vrijwilligers bijtijds in het weeshuis om te zorgen dat de kinderen klaar zijn voor school zodat alle kinderen gelijktijdig in een rijtje naar school gaan.
Deze week hebben wij weer geschilderd op school en het resultaat mag er - met behoorlijk bijstellen van onze normen en een oogje dichtknijpen - best zijn! 16 lokalen van binnen roze geverfd en de hele buitenkant blauw. Van 20 liter verf werd met water 40 liter gemaakt en het mengen werd met de blote hand gedaan! De verf werd per emmer achter op de brommer gehaald en was in de verfwinkel niet gemengd aangezien er weer eens geen electriciteit was. Hoe een samenleving telkens lamgelegd wordt door de powercuts... Wij realiseren ons nu dubbel en dwars hoe vaak je electriciteit gebruikt.
Woensdag is Marielle meegegaan naar een geboorteritueel in de familie van Kiran; 11 dagen geleden was haar neefje geboren en op die dag was de naamgeving. Er waren 3 (Hindu)priesters aanwezig die een heel ritueel uitvoerden aan de hand van voorgeschreven recepten en gebeden in het sanskriet. De grond was bezaaid met bakjes, poeders, fruit, bloemblaadjes, vuur, etc etc. Er lag ook koeiepoep bij waarin wierookstokjes werden gebrand. Het ritueel deed me erg denken aan de tijd dat we als kind "heksenpapjes" maakten. De oom van het kind (vader is in Japan) voerde samen met de priesters het ritueel uit. De overige familieleden en vrienden keken niet naar het ritueel om; er werd gekookt en ze waren elders in het huis. Op een gegeven moment werd een kalfje binnengedragen. Hij kreeg een tika en een rood kleed om. Bij het kalf werd ook gebeden. De moeder en het kind waren heel beperkt bij het ritueel aanwezig bijvoorbeeld toen moeder met kind 3 rondjes rondom een poephoopje moest lopen. Het kind was op een verkeerde dag geboren en daarom duurde het ritueel 5 uur ipv 1 uur en was er niet 1 maar 3 priesters. Uiteindelijk werd de naam van de baby met een kleurstof op boomblaadjes geschreven. De naam is bedacht door de grootouders en priesters en niet door de ouders. Aan het eind kregen wij ook een tika. Heel bijzonder om dit mee te maken.
Subaratri! oftewel, goedenavond!
Maandag weer naar school gegaan. Op weg ernaar toe, slaan we vanaf de highway een onverharde zandweg in en komen zo in de sloppenwijk terecht. Hier zien je allerlei krotten en schuurtjesachtige huizen met golfplatendaken. Dit zijn "mobiele daken" welke met behulp van keien op hun plek worden gehouden. Bij verhuizing wordt het dak meegenomen. De "huizen" bestaan uit 1 vertrek waarin men eet, slaapt, kookt, woont.... De mensen leven vooral voor hun huis. Ook zijn er wat fruitstalletjes, een enkel momo-huisje en wat winkeltjes. Het is iedere keer weer verrassend wat er in een dergelijk klein winkeltje zoal te koop is. Wanneer wij door deze wijk heen lopen (fietsen is vrijwel onmogelijk), horen we overall "hello auntie"; dit is namelijk de manier waarop we aangesproken worden op school. Aangekomen bij school, ligt daartegenover het weeshuis: een garageachtig gebouwtje met verveloze metalen deuren. Achter deze deur vind je een lange donkere gang met een paar kleine donkere slaapkamers met stapelbedden; jongens- en meisjes gescheiden en ze mogen volgens de regels ook niet bij elkaar op de kamer komen. In de woonkamer (wat een buitenruimte is met een golfplaat erboven) ruik je de stank van urine van het toilet dat zich daar ook bevindt. Verder staat er een grote watertank, kippen lopen rond en achter in de "tuin" denk je een vuilnisbeltje te zien, maar dit blijkt een bruikbare voorraad te zijn waaruit ze regelmatig spullen halen. Zelfs na 7 weken is het voor ons nog steeds schrijnend om deze leefomgeving te zien. Maar de kinderen lijden er niet onder en... hoe tegenstrijdig, er is ook een electrische gitaar en een muziekinstallatie en daar wordt, zodra het mogelijk is. gebruik van gemaakt. Licht is er via solar en stromend water is er niet.
Tijdens schooldagen zijn er 2 vrijwilligers bijtijds in het weeshuis om te zorgen dat de kinderen klaar zijn voor school zodat alle kinderen gelijktijdig in een rijtje naar school gaan.
Deze week hebben wij weer geschilderd op school en het resultaat mag er - met behoorlijk bijstellen van onze normen en een oogje dichtknijpen - best zijn! 16 lokalen van binnen roze geverfd en de hele buitenkant blauw. Van 20 liter verf werd met water 40 liter gemaakt en het mengen werd met de blote hand gedaan! De verf werd per emmer achter op de brommer gehaald en was in de verfwinkel niet gemengd aangezien er weer eens geen electriciteit was. Hoe een samenleving telkens lamgelegd wordt door de powercuts... Wij realiseren ons nu dubbel en dwars hoe vaak je electriciteit gebruikt.
Woensdag is Marielle meegegaan naar een geboorteritueel in de familie van Kiran; 11 dagen geleden was haar neefje geboren en op die dag was de naamgeving. Er waren 3 (Hindu)priesters aanwezig die een heel ritueel uitvoerden aan de hand van voorgeschreven recepten en gebeden in het sanskriet. De grond was bezaaid met bakjes, poeders, fruit, bloemblaadjes, vuur, etc etc. Er lag ook koeiepoep bij waarin wierookstokjes werden gebrand. Het ritueel deed me erg denken aan de tijd dat we als kind "heksenpapjes" maakten. De oom van het kind (vader is in Japan) voerde samen met de priesters het ritueel uit. De overige familieleden en vrienden keken niet naar het ritueel om; er werd gekookt en ze waren elders in het huis. Op een gegeven moment werd een kalfje binnengedragen. Hij kreeg een tika en een rood kleed om. Bij het kalf werd ook gebeden. De moeder en het kind waren heel beperkt bij het ritueel aanwezig bijvoorbeeld toen moeder met kind 3 rondjes rondom een poephoopje moest lopen. Het kind was op een verkeerde dag geboren en daarom duurde het ritueel 5 uur ipv 1 uur en was er niet 1 maar 3 priesters. Uiteindelijk werd de naam van de baby met een kleurstof op boomblaadjes geschreven. De naam is bedacht door de grootouders en priesters en niet door de ouders. Aan het eind kregen wij ook een tika. Heel bijzonder om dit mee te maken.
Subaratri! oftewel, goedenavond!
-
05 April 2014 - 17:20
Jos En Sylvia Heeremans:
Ha Marielle en Beatrijs,
Weer met veel plezier jullie verslagen gelezen.
Ook mooi om te lezen dat jullie zoveel verschillende dingen meemaken met een groot contrast in omgeving en entourage. Tot het volgende verslag.
Groeten uit Almere,
Sylvia en Jos -
06 April 2014 - 08:23
Maaike:
Hi Marielle & Beatrijs,
Wat leuk weer om jullie verslag te lezen, blijf zo goed op de hoogte wat jullie
meemaken! Nog heel veel plezier! Liefs, Maaike -
06 April 2014 - 09:20
Astrid:
Hoi meiden, wat worden we goed op de hoogte gehouden met de wekelijkse update. Leuk om te lezen en goed geschreven. Top. Wat is het leven daar toch een groot verschil met hoe "rijk" wij het hebben. En hoe blij zijn de kinderen daar met wat zij hebben.
Veel plezier en succes met schilderen! x uit Alkmaar -
06 April 2014 - 20:40
Karin:
Dag Beatrijs en Marielle,
Net al jullie verslagen doorgelezen.Wat een bijzondere ervaring jullie reis. En wat geweldig dat je op deze manier zoveel van cultuur, gebruik en gewoonten mee krijgt.
Ja, wat een rijkdom hier als je leest hoe het daar is.Onvoorstelbaar, dat zelfs de eerste basisbehoefte te wensen over laat of ontbreekt.Dat ondanks allerlei ontwikkelingshulp er nog zo'n achterstand is.
Jullie zien op deze wijze enorm veel zeker omdat je tussendoor nog allerlei afstanden aflegt.
Geweldig, ik ben benieuwd later naar de live verslaggeving.
Nog heel veel plezier daar en ben benieuwd naar de volgende verslagen.
groetjes Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
